Ҳунарҳои мардумӣ

Оҳангарӣ яке аз ҳунарҳои суннатии тоҷикон мебошад ва аз қадимулайём халқи тоҷик ба маҳсулоти ин навъи ҳунармандӣ ниёз доранд. Зеро ҳаёти мардуми деҳотро бе асбобҳои бел, каланд, табар, теша, дос, болға, корд, гулмех, наъл ва ба ин монандро тасаввур кардан ғайриимкон аст. Метавон гуфт ки зиёда аз 100 номгӯи ашёҳо

Шаҳраки Панҷакенти қадим аз беҳтарин ва дурахшонтарин ёдгории суғдии асрҳои V-VIII ба ҳисоб меравад. Таърихи Панҷакенти қадим диққати олимонро соли 1932, баъди аз ҷониби чӯпонон-сокинони деҳаи Хайробод дар вайронаҳои қалъаи кӯҳи Муғ пайдо намудани дастхатҳо ва ҳуҷҷатҳо дар пӯст, коғаз ва чӯбҳо нигошта, ба ваҷд овард. Кофтуковҳои аввалини бостоншиносиро дар

Тавре, ки маълум аст, тоқӣ (тӯпӣ) як навъ каллапӯши махсуси мардумони Осиёи Миёна ба шумор меравад. То ҷое, ки медонем, кулоҳ на танҳо каллапӯш, балки ҳанӯз дар замонҳои қадим маъниҳоеро ифода намуда, вазъи иҷтимоии одамонро муайян месохт. “Тӯпӣ”- истилоҳи тоторӣ буда, маънояш “тюбе”, “тепа”, яъне боло, баландист. Дар аввал кулоҳ

Дар фарҳанги мардуми тоҷик аз қадимулайём об мавқеи хоса дошта, ниёгони мо дар ҳама давру замон чун дигар унсурҳои муқаддас онро гиромӣ медоштанд. Табиист, ки ҳаёти инсонро бидуни об тасаввур кардан ғайриимкон аст. Бинобар ин ҳанӯз аз замонҳои қадим мардум кушиш ба харҷ медоданд, ки барои истиқомат бештар мавзеъҳои серобро

Шонасозӣ ё худ шонатарошӣ, шонагарӣ навъе аз касби анъанавии мардуми тоҷик ба ҳисоб рафта, ба он бештар ҳунармандони шаҳрҳои Самарқанду Бухоро, Хуҷанду Истаравшан, Панҷакенту Фарғона, Ҳисор ва ғайраҳо машғул буданд. Шона худ асбоби махсуси дандонадор, ки бо он мӯй, риш, зулф, гесуро тор – тор, ҳамвор, мураттаб ва пардоз менамоянд.

Дар даврони Истиқлолият аз тарафи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон барои рушди ҳарчи бештари фарҳанги миллӣ ва ҳифзи мероси ниёгон, ба рушду нумӯи ҳунарҳои халқӣ аҳаммияти ҷиддӣ дода мешавад. Дар Хуҷанди бостонӣ ҳунарҳои халқӣ ҳанӯз аз замонҳои қадим рушд ёфта, дар тӯли асрҳо такомул ёфтааст. Намояндагони ҳар намуди ҳунар дар маҳаллаҳои алоҳида

Табақтарошӣ аслан дар ноҳияи Ванҷи Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон равнақу ривоҷи тозаро касб кардааст. Маҳорати хуби устодони ин ноҳия аст, ки табақҳои гуногуни онҳо берун аз бозори дохилӣ дар дигар кишварҳо роҳ ёфтаанд. Табақҳои тарошидаи усто Мирхоҷа Имомқулов аз ноҳияи Роштқалъа аз дигарон камӣ надоранд. Усто Мирхоҷа мегӯяд, ки табақтарошӣ

Ҳунармандӣ бахши муҳими фаъолияти инсон дар ҳаёт ба ҳисоб меравад. Рӯзгор аз домани пурганҷи дасти ҳунарманд саршори рангорангӣ мегардад. Ҳунар гавҳари гаронбаҳо аст, ки шахсро соҳибиззат намуда, шабеҳ ба дарахти серҳосиле мегардонад ва инсонҳо аз меваҳои он баҳравар мегарданд. Дар шаҳру навоҳиҳои ҷумҳурӣ як қатор одамон ба ҳунармандӣ сару кор

Ноҳияи Мурғоб яке аз минтақаҳои баландтарини ҷумҳурӣ маҳсуб ёфта, зиндагии мардуми ин ноҳия нисбат ба дигар шаҳру ноҳияҳои кишвар аз чанд ҷиҳат ба куллӣ фарқ мекунад. Дар натиҷаи экспедитсияи мардумшиносӣ хуб мушоҳида гардид, ки шароитҳои номуносиб дар ин минтақа таъсири худро расонидааст. Донишу таҷрибаҳои мардумӣ, урфу одат ва анъанаву маросим барои